Bruno Schulz: WICHURA

BRUNO SCHULZ	BRUNO SCHULZ
WICHURA [1]	VIHAR [2]
Tej długiej i pustej zimy obrodziła ciemność w naszym mieście ogromnym, stokrotnym urodzajem. Zbyt długo snadź nie sprzątano na strychach i w rupieciarniach, stłaczano garnki na garnkach i flaszki na flaszkach, pozwalano narastać bez końca pustym bateriom butelek.	Azon a hosszú és kietlen télen a sötétség bőséges, százszoros termést hozott városunkban. Bizonyára rég nem takarították a padlásokat meg lomtárakat, fazék fazékra: üveg üvegre torlódott, vég nélkül nőttek az üres palackok hegyei.
Tam, w tych spalonych, wielobelkowych lasach strychów i dachów ciemność zaczęła się wyradzać i dziko fermentować. Tam zaczęły się te czarne sejmy garnków, te wiecowania gadatliwe i puste, te bełkotliwe flaszkowania, bulgoty butli i baniek. Aż pewnej nocy wezbrały pod gontowymi przestworami falangi garnków i flaszek i popłynęły wielkim stłoczonym ludem na miasto.	Ott, a padlás ok és tetők felperzselt, sokgerendás erdejében indult elfajzásnak és buja erjedésnek a sötétség. Ott tartották első feketemiséiket a fazekak, ott kezdődtek azok az üresen fecsegő összejövetelek, azok a hadrikáló poharazgatások, apalackok és butéliák bugyogása. Mígnem egy éjjel a roppant zsindelyes térségek alján felsorakozott a fazekak és üvegek súrú, tömött hadsora, és hatalmas. zsúfolt tömegével elárasztotta a várost.
Strychy, wystrychnięte ze strychów, rozprzestrzeniały się jedne z drugich i wystrzelały czarnymi szpalerami, a przez przestronne ich echa przebiegały kawalkady tramów i belek, lansady drewnianych kozłów, klękających na jodłowe kolana, ażeby wypadłszy na wolność, napełnić przestwory nocy galopem krokwi i zgiełkiem płatwi i bantów.	Házhéj a házhéjból kiválva, egyik a másikából sokasodva lődözte a sötét sorfalakat, és az öblös visszhangban pillérek és gerendák lovasegységei. fenyőtérdükre ereszkedett fabakok gránátvetői nyargalásztak. hogy a szabadba rontva a szarufák galoppjával, a talpszelemenek és abroncsok lármájával töltsék meg az éj térségeit.
Wtedy to wylały się te czarne rzeki, wędrówki beczek i konwi, i płynęły przez noce. Czarne ich, połyskliwe, gwarne zbiegowiska oblegały miasto. Nocami mrowił się ten ciemny zgiełk naczyń i napierał jak armie rozgadanych ryb, niepowstrzymany najazd pyskujących skopców i bredzących cebrów.	És ekkor áradtak ki azok a sötét folyók. ekkor keltek vándorútra a hordók és rocskák, és hömpölyögtek az éjszakában. Fekete, csillámló, zajos tömegük ostromolta a várost. Éjente csak úgy nyüzsgött a sötét, lármás edényáradat, mint fecsegő halak ármádiája tolongott a civakodó sajtárok és hagymázas csöbrök féktelen inváziója.
Dudniąc dnami, piętrzyły się wiadra, beczki i konwie, dyndały się gliniane stągwie zdunów, stare kapeluchy i cylindry dandysów gramoliły się jedne na drugie, rosnąc w niebo kolumnami, które się rozpadały.	Fenekükkel dübögve torlódtak a vedrek, hordók és kannák, imbolyogtak a fazekasok háromlábú agyagdézsái. dandyk ócska kalapjai és cilinderei kecmeregtek egymásra tornyosulva, aztán ledőltek.
I wszystkie kołatały niezgrabnie kołkami drewnianych języków, mełły nieudolnie w drewnianych gębach bełkot klątw i obelg, bluźniąc błotem na całej przestrzeni nocy. Aż dobluźniły się, doklęły swego.	És mindahányan esetlenül kerepeltek fanyelvük csapj ával. fapofájuk otrombán darálta a motyogó átkokat és szidalmakat, sárral mocskolva az egész éjjeli térséget. Mígnem kedvükre kigyalázkodták, kikáromkodták magukat.
Przywołane rechotem naczyń, rozplotkowanym od brzegu do brzegu, nadeszły wreszcie karawany, nadciągnęły potężne tabory wichru i stanęły nad nocą. Ogromne obozowisko, czarny ruchomy amfiteatr zstępować zaczął w potężnych kręgach ku miastu. I wybuchła ciemność ogromną wzburzoną wichurą i szalała przez trzy dni i trzy noce...	A parttól partig pletykáló edények hahotájától vonzva, végre-valahára megjöttek a karavánok, felvonultak a vihar fenyegetö szekerei, és megállapodtak az éj fölött. Roppant szekértábor, sötét, mozgó amfiteátrum vette körül nagy körökben a várost. És fergeteges, ádáz viharként robbant a sötétség, és három nap és három éjjel tombolt a szélvész...
* * *	*
– Nie pójdziesz dziś do szkoły rzekła rano matka – jest straszna wichura na dworze. W pokoju unosił się delikatny welon dymu, pachnący żywicą. Piec wył i gwizdał, jak gdyby uwiązana w nim była cała sfora psów czy demonów. Wielki bohomaz, wymalowany na jego pękatym brzuchu, wykrzywiał się kolorowym grymasem i fantastyczniał wzdętymi policzkami.	– Ma nem mégy iskolába - mondta reggel anyám –, kint szömyü vihar van. – A szobában finom, gyantaszagü füstfátyollengett. A kályha vonított és szükölt, mintha egy falka megkötözött kutya vagy démon lett volna benne. Domború hasán színes fintorba torzult a nagy mázolmány, egyre kisértetiesebb lett felfújt orcáival.
Pobiegłem boso do okna. Niebo wydmuchane było wzdłuż i wszerz wiatrami. Srebrzystobiałe i przestronne, porysowane było w linie sił, natężone do pęknięcia, w srogie bruzdy, jakby zastygłe żyły cyny i ołowiu. Podzielone na pola energetyczne i drżące od napięć, pełne było utajonej dynamiki. Rysowały się w nim diagramy wichury, która sama niewidoczna i nieuchwytna, ładowała krajobraz potęgą.	Meztéláb az ablakhoz szaladtam. Az égboltot széltében-hosszában kifújták a szelek. Ezüstösen fehér volt és tágas, kirajzolódtak rajta a pattanásig feszült erövonalak, az ón és ólom dermedt ereit idéző szigorú barázdák. Erömezökre fel osztva és feszültségektöl vibrálva tele volt elfojtott dinamizmussal. Kiütköztek rajta a vihar diagrammái, a láthatatlan és megfoghatatlan viharé, amely erövel töltötte meg a tájat.
Nie widziało się jej. Poznawało się ją po domach, po dachach, w które wjeżdżała jej furia. Jeden po drugim strychy zdawały się rosnąć i wybuchać szaleństwem, gdy wstępowała w nie jej siła.	Nem volt látható a vihar. A házakon érzödött, a tetökön, melyeknek a szélvész fúriája nekirontott. A padlások, úgy rémlett, sorra megnöttek, és örjöngésben törtek ki, amikor a vihar ereje beléjük hatolt.
Ogołacała place, zostawiała za sobą na ulicach białą pustkę, zamiatała całe połacie rynku do czysta. Ledwie tu i ówdzie giął się pod nią i trzepotał, uczepiony węgła domu, samotny człowiek. Cały plac rynkowy zdawał się wybrzuszać i lśnić pustą łysiną pod jej potężnymi przelotami.	Kifosztotta a tereket, az utcákon fehér ürt hagyott maga után, tisztára söpörte a piactér egész kövezetét. Csak imitt-amott gömyedt és lobogott alatta, a ház sarkába fogódzva, egy-egy magányos ember. Úgy rémlett, az egész piactér felpúposodik, és tar pilisként fénylik fergeteges mélyrepülései nyomán.
Na niebie wydmuchał wiatr zimne i martwe kolory, grynszpanowe, żółte i liliowe smugi, dalekie sklepienia i arkady swego labiryntu. Dachy stały pod tymi niebami czarne i krzywe, pełne niecierpliwości i oczekiwania. Te, w które wstąpił wicher, wstawały w natchnieniu, przerastały sąsiednie domy i prorokowały pod rozwichrzonym niebem. Potem opadały i gasły nie mogąc dłużej zatrzymać potężnego tchu, który leciał dalej i napełniał cały przestwór zgiełkiem i przerażeniem. I znów inne domy wstawały z krzykiem, w paroksyzmie jasnowidzenia, i zwiastowały.	A szél hideg és élettelen színeket fújt a mennyboltra, rozsdás, sárga és lila pásztákat, labirintusának távoli bolthajtásait és oszlopsorait. E firmamentum alatt feketén és csálén álltak a háztetök, tele türelmetlen séggel és várakozással. Amelyekbe a vihar behatolt, azok elragadtatásukban felágaskodtak, túlnőttek a szomszéd házakon, és jóslatokat mondtak a viharzó ég alatt. Aztán lehanyatlottak, és kihunytak, nem tudva tovább visszatartani a roppant szuszt, mely tovarepült, lármával és rettegéssel töltve meg az egész térs éget. És ismét újabb házak horgadtak fel kiáltozva, a jövőbelátás önkívületében, és jövendöltek.
Ogromne buki koło kościoła stały z wzniesionymi rękami, jak świadkowie wstrząsających objawień, i krzyczały, krzyczały.	Az óriás bükkfák, mint megrázó felfedezések tanúi, felemelt karral álltak a templom körül, és kiabáltak, kiabáltak.
Dalej, za dachami rynku, widziałem dalekie mury ogniowe, nagie ściany szczytowe przedmieścia. Wspinały się jeden nad drugi i rosły, zesztywniałe z przerażenia i osłupiałe. Daleki, zimny, czerwony odblask zabarwiał je późnymi kolorami.	Odébb, a piactér háztetőin túl, távoli tűzfalakat láttam, a külváros csupasz oromzatait, Nyújtózkodtak, egyik a másik fölé, a félelemtől és megrőkönyödéstől dermedten növekedtek. A messzi, hideg, vörös visszfény fáradt színeket festett rájuk.
Nie jedliśmy tego dnia obiadu, bo ogień w kuchni wracał kłębami dymu do izby. W pokojach było zimno i pachniało wiatrem. Około drugiej po południu wybuchł na przedmieściu pożar i rozszerzał się gwałtownie. Matka z Adelą zaczęły pakować pościel, futra i kosztowności.	Nem ebédeltünk aznap, mert a tűzhelyből füstgomolyokban tért vissza a tűz a szobába. A helyiségek hidegek és szélszagúak voltak, Délután kettő körül tűz ütött ki a külváros ban , és féktelenül terjedt. Anyám és Adela csomagolni kezdte az ágyneműt, a bundákat, az értékeket.
Nadeszła noc. Wicher wzmógł się na sile i gwałtowności, rozrósł się niepomiernie i objął cały przestwór. Już teraz nie nawiedzał domów i dachów, ale wybudował nad miastem wielopiętrowy, wielokrotny przestwór, czarny labirynt, rosnący w nieskończonych kondygnacjach. Z tego labiryntu wystrzelał całymi galeriami pokojów, wyprowadzał piorunem skrzydła i trakty, toczył z hukiem długie amfilady, a potem dawał się zapadać tym wyimaginowanym piętrom, sklepieniom i kazamatom i wzbijał się jeszcze wyżej, kształtując sam bezforemny bezmiar swym natchnieniem.	Jött az éjszaka, A szélviharnak nőtt az ereje, mind erőszakosabb lett, aránytalanul kiterebélyesedett, és körülölelte az egész térséget. Immár nem a házakat és tetőket látogatta, hanem sokemeletes, többszörös térséget épített be a város fölött, végtelenbe növekvő sötét labirintust. Egész szobasorokat lövelt ki ebből a labirintusból, épületszámyakat és traktusokat tüzelt a villáma, dübörögve görgette a hosszú oszlopsorokat, aztán hagyta leszakadni a képzeletbeli emeleteket, boltíveket és kazamatákat, és még magasabbra tört, elragadtatásával formálva az alaktalan határtalanságot.
Pokój drżał z lekka, obrazy na ścianach brzęczały. Szyby lśniły się tłustym odblaskiem lampy. Firanki na oknie wisiały wzdęte i pełne tchnienia tej burzliwej nocy. Przypomnieliśmy sobie, że ojca od rana nie widziano. Wczesnym rankiem, domyślaliśmy się, musiał udać się do sklepu, gdzie go zaskoczyła wichura, odcinając mu powrót.	A szoba enyhén remegett, a falakon meg-megcsörren tek a képek. Az ablaküvegeken a lámpa zsíros visszfénye csillogott. A dudorodó függönyök megteltek a viharos éj zihálásával. Eszünkbe jutott, hogy apánkat reggel óta egyikünk sem látta. Kora reggel nyilván a boltba ment, gondoltuk, s ott érte a vihar, elvágva hazavivő útját.
– Cały dzień nic nie jadł – biadała matka. Starszy subiekt Teodor podjął się wyprawić w noc i wichurę, żeby zanieść mu posiłek. Brat mój przyłączył się do wyprawy.	– Egész nap egy falatot sem evett –, jajveszékelt anyám. Teodor, az idősebbik segéd vállalkozott rá, hogy kimerészkedik a viharos éjszakába, és ételt visz apánknak. Fivérem csatlakozott az expedícióhoz.
Okutani w wielkie niedźwiedzie futra, obciążyli kieszenie żelazkami i moździerzami, balastem, który miał zapobiec porwaniu ich przez wichurę.	Nagy medvebundákba burkolóztak, vasalóval meg mozsárral terhelték meg zsebüket, nehezékkel, hogy a szél el ne ragadja őket.
Ostrożnie otworzono drzwi prowadzące w noc. Zaledwie subiekt i brat mój z wzdętymi płaszczami wkroczyli jedną nogą w ciemność, noc ich połknęła zaraz na progu domu. Wicher zmył momentalnie ślad ich wyjścia. Nie widać było przez okno nawet latarki, którą ze sobą zabrali.	Elővigyázatosan kinyitottuk az éjszakába nyiló kaput. Ahogy a segéd meg a fivérem duzzadó kabátban kilépett a sötétségbe, a ház küszöbén menten elnyelte őket az éj. A vihar azonnal elmosta távozásuk nyomát. Az ablakból még a lámpást sem láttuk, amelyet magukkal vittek.
Pochłonąwszy ich, wicher na chwilę przycichł. Adela z matką próbowały na nowo rozpalić ogień pod kuchnią. Zapałki gasły, przez drzwiczki dmuchało popiołem i sadzą. Staliśmy pod drzwiami i nasłuchiwali. W lamentach wichru dawały się słyszeć wszelkie głosy, perswazje, nawoływania i gawędy. Zdawało się nam, że słyszymy wołanie o pomoc ojca zabłąkanego w wichurze, to znowu, że brat z Teodorem gwarzą beztrosko pod drzwiami. Wrażenie było tak łudzące, że Adela otworzyła drzwi i w samej rzeczy ujrzała Teodora i brata mego, wynurzających się z trudem z wichury, w której tkwili po pachy.	Hogy bekebelezte őket, a vihar kis időre elcsendesedett. Adela és anyám újra megpróbált tüzet éleszteni a túzhelyben. A gyufák sorra elaludtak, az apró fából hamu és korom csapott fel. Álltunk a kapunál és hallgatóztunk. A szélvihar jajgatásából különféle hangok szúrődtek ki, rábeszélés, szólongatás, csevegés. Úgy rémlett, a viharban eltévedt apánk segélykiáltását halljuk, majd megint azt, hogy fivérem gondtalanul beszélget Teodorral az ajtó előtt. A hang annyira megtévesztő volt, hogy Adela kinyitotta a kaput, és csakugyan megpillantotta Teodort meg a fivéremet, amint nagy erőfeszítéssel gabalyodnak ki a viharból, mely fogva tartotta őket.
Weszli zdyszani do sieni, zaciskając z wysiłkiem drzwi za sobą. Przez chwilę musieli wesprzeć się o odrzwia, tak silnie szturmował wicher do bramy. Wreszcie zasunęli rygiel i wiatr pognał dalej.	Kifulladva léptek a pitvarba, erőlködve támasztották be maguk mögött a kaput. Neki kellett feszülniük a félfának, olyan erővel ostromolta a kaput a vihar. Végre-valahára betolták a reteszt, és a szél tovább nyargalt.
Opowiadali bezładnie o nocy, o wichurze. Ich futra, nasiąkł wiatrem, pachniały teraz powietrzem. Trzepotali powiekami w świetle; ich oczy, pełne jeszcze nocy, broczyły ciemnością za każdym uderzeniem powiek. Nie mogli dojść do sklepu, zgubili drogę i ledwo trafili z powrotem. Nie poznawali miasta, wszystkie ulice były jak przestawione.	Összefüggéstelenül meséltek az éjszakáról, a viharról. Szélfútta bundájuknak most levegőszaga volt. Szemhéjuk meg-megrebbent a fényben; szemük még tele volt az éjszakával, pil1ájuk minden rezdülésekor sötétség szivárgott belőle. Nem jutottak el a boltba, eltévedtek, és csak nagy üggyel-bajjal találtak haza. A városra nem ismertek rá, az utcák olyanok voltak, mintha átépítették volna őket.
Matka podejrzewała, że kłamali. W istocie cała ta scena sprawiała wrażenie, jakby przez ten kwadrans stali w ciemności pod oknem, nie oddalając się wcale. A może naprawdę nie było już miasta i rynku, a wicher i noc otaczały nasz dom tylko ciemnymi kulisami, pełnymi wycia, świstu i jęków. Może nie było wcale tych ogromnych i żałosnych przestrzeni, które nam wicher sugerował, może nie było wcale tych opłakanych labiryntów, tych wielookiennych traktów i korytarzy, na których grał wicher, jak na długich czarnych fletach. Coraz bardziej umacniało się w nas przekonanie, że cała ta burza była tylko donkiszoterią nocną, imitującą na wąskiej przestrzeni kulis tragiczne bezmiary, kosmiczną bezdomność i sieroctwo wichury.	Anyám gyanakodott, hogy fúllentenek. Csakugyan, az egész jelenet olyan benyomást keltett, mintha azt a negyedórácskát ott töltötték volna az ablak alatt a sötétben, lépésnyire sem távolodva el a háztól. De talán valóban nem volt már város meg piactér, és a szélvihar meg az éj csak szüköléssel, süvítéssei és jajongással teli sötét kulisszákkal vette körül házunkat. Talán sehol sem voltak azok a hatalmas és komor térségek, melyeket a vihar sugallt nekünk, sehol sem voltak azok a síri labirintusok, azok a sokablakos épületszárnyak és folyosók, melyeken úgy játszott a szél, mint hosszú fekete fuvolákon. Mind jobban erősödött bennünk a meggyőződés, hogy ez az egész vihar csak éjszakai hetvenkedés volt, mely egy díszlet szük felületén imitál ta a vihar tragikus parttalanságát, kozmikus otthontalanságát és árvaságát.
Coraz częściej otwierały się teraz drzwi sieni i wpuszczały okutanego w opończe i szale gościa. Zziajany sąsiad lub znajomy wywijał się powoli z chustek, płaszczy i wyrzucał z siebie zdyszanym głosem opowiadania, urywane bezładne słowa, które fantastycznie powiększały, kłamliwie przesadzały bezmiar nocy. Siedzieliśmy wszyscy w jasno oświetlonej kuchni. Za ogniskiem kuchennym i czarnym, szerokim okapem komina prowadziło parę stopni do drzwi strychu.	Most mind gyakrabban nyilt a pitvar ajtaja, és köpönyegbe, sálba burkolt vendéget eresztett be. Zihálószomszéd vagy ismerős bontakozott ki lassan a kendőkből, felöltőkböl, és elfuló hangon lökte ki magából a történeteket, a szaggatott, összefüggéstelen szavakat, melyek kísértetiesen felnagyították, hamisan eltúlozták az éj határtalanságát. A tüzhely és a kürtő fekete, széles pereme mögött néhány lépcsőfok vitt a padlásajtóhoz.
Na tych schodkach siedział starszy subiekt Teodor i nasłuchiwał, jak strych grał od wichru. Słyszał, jak w pauzach wichury miechy żeber strychowych składały się w fałdy i dach wiotczał i zwisał jak ogromne płuca, z których uciekł oddech, to znowu nabierał tchu, nastawiał się palisadami krokwi, rósł jak sklepienia gotyckie, rozprzestrzeniał się lasem belek, pełnym stokrotnego echa, i huczał jak pudło ogromnych basów. Ale potem zapominaliśmy o wichurze, Adela tłukła cynamon w dźwięcznym moździerzu. Ciotka Perazja przyszła w odwiedziny. Drobna, ruchliwa i pełna zabiegliwości, z koronką czarnego szala na głowie, zaczęła krzątać się po kuchni, pomagając Adeli. Adela oskubała koguta. Ciotka Perazja zapaliła pod okapem komina garść papierów i szerokie płaty płomienia wzlatywały z nich w czarną czeluść. Adela, trzymając koguta za szyję, uniosła go nad płomień, ażeby opalić na nim resztę pierza. Kogut zatrzepotał nagle w ogniu skrzydłami, zapiał i spłonął. Wtedy ciotka Perazja zaczęła się kłócić, kląć i złorzeczyć. Trzęsąc się ze złości, wygrażała rękami Adeli i matce. Nie rozumiałem, o co jej chodzi, a ona zacietrzewiała się coraz bardziej w gniewie i stała się jednym pękiem gestykulacji i złorzeczeń. Zdawało się, że w paroksyzmie złości rozgestykuluje się na części, że rozpadnie się, podzieli, rozbiegnie w sto pająków, rozgałęzi się po podłodze czarnym, migotliwym pękiem oszalałych karakonich biegów. Zamiast tego zaczęła raptownie maleć, kurczyć się, wciąż roztrzęsiona i rozsypująca się przekleństwami. Z nagła podreptała, zgarbiona i mała, w kąt kuchni, gdzie leżały drwa na opał i, klnąc i kaszląc, zaczęła gorączkowo przebierać wśród dźwięcznych drewien, aż znalazła dwie cienkie, żółte drzazgi. Pochwyciła je latającymi ze wzburzenia rękami, przymierzyła do nóg, po czym wspięła się na nie, jak na szczudła, i zaczęła na tych żółtych kulach chodzić, stukocąc po deskach, biegać tam i z powrotem wzdłuż skośnej linii podłogi, coraz szybciej i szybciej, potem wbiegła na ławkę jodłową, kuśtykając na dudniących deskach, a stamtąd na półkę z talerzami, dźwięczną, drewnianą półkę obiegającą ściany kuchni, i biegła po niej, kolan kując na szczudłowych kulach, by wreszcie gdzieś w kącie, malejąc coraz bardziej, sczernieć, zwinąć się jak zwiędły, spalony papier, zetlić się w płatek popiołu, skruszyć w proch i w nicość.	Ezen a lépcsőn ült az idősebbik segéd, Teodor, és hallgatta, hogyan muzsikál a széltől a padlás. Hallotta, hogy a vihar szüneteiben a padlás bordázatának fújtatói redőkbe rendeződnek, és a tető elernyed és petyhüdt lesz, mint egy óriás tüdő, melyből kifogyott a szusz, majd újra teleszívja magát levegővel, cölöpsoraival aszarufához igazodik, nő, magasodik, mint a gótikus boltozat, a százszoros visszhangtói hangos gerendaerdeje terjeszkedik, és zúg, mint roppant bőgők teste. Hanem aztán megfeledkeztünk a fergetegről, Adela fahajat tört a csengő-bongó mozsárban. Perazja nénye érkezett látogatóba. Apró volt, izgága, és tele igyekezettel, fekete csipkesállal a fején serénykedett a konyhában, segített Adelának. Adela egy kakast kopasztott. Perazja nénye a kürtő alatt meggyújtott egy maréknyi papírost, széles lángnyelvek röppentek belőle a fekete torokba. Adela nyakon csípte akakast, és a lángok fölé tartotta, hogy leperzselje róla a maradék tollat. A túzben a kakas egyszer csak megverdeste szárnyát, felkukorékolt, és elhamvadt. Ekkor Perazja nénye lármázni kezdett, káromkodott és átkozódott. A dúhtől remegve ököllel fenyegette Adelát és anyámat. Nem értettem, mi lelte, ám ő egyre hevesebb haragra gyúlt, és valóságos hadonászó, szitkozódó batyuvá változott. Úgy rémlett, hogy őrjöngő dühében darabokra hadonássza magát, hogy szétesik, felosztódik, szertefut száz pók alakjában, hogy tébolyultan futkosó svábbogarak fekete, villódzó özöneként rajzik szét a padlón. Ehelyett hirtelen kisebbedni, zsugorodni kezdett, még mindig reszketve és tántorogva az átoktól. A konyha sarkában, ahol a tüzifát tartottuk, egyszerre csak leguggolt, apró volt és görnyedt, és káromkodva és köhögve válogatni kezdett a zengő tuskók között, mígnem talált két vékony, sárga faszilánkot, a lábához mérte őket, azután mint holmi gólyalábra, felkapaszkodott rájuk, és elindult ezzel a sárga mankóval, végigkocogott a padló deszkáin, ideoda futkosott rézsút a földön, egyre gyorsabban és gyorsabban, aztán a döngő deszkákon dülöngélve felszaladt a fenyőlócára, s onnan a tányérokkal teli polcra, a konyha falait körülfutó zengő deszkapolcra, és ott szaporázott gólyaláb mankóján billegve, mígnem a sarokban, egyre kisebbre zsugorodva, elfeketedett, mint fonnyadt, elégett papiros összepöndörödött, hamuszirommá hamvadt, porrá és semmivé porladt.
Staliśmy wszyscy bezradni wobec tej szalejącej furii złości, która sama siebie trawiła i pożerała. Z ubolewaniem patrzyliśmy na smutny przebieg tego paroksyzmu i z pewną ulgą wróciliśmy do naszych zajęć, gdy żałosny ten proces dobiegł swego naturalnego końca.	Tanácstalanul álltunk a düh e tomboló fúriája fölött, mely magamagát emésztette és falta fel. Sajnálkozva néztük a roham lefolyását, és bizonyos megkönnyebbüléssel tértünk vissza foglalatosságunkhoz, midőn a szomorú processzus természetes végkifejletéhez ért.
Adela zadzwoniła znowu moździerzem, tłukąc cynamon, matka ciągnęła dalej przerwaną rozmowę, a subiekt Teodor, nasłuchując proroctw strychowych, stroił śmieszne grymasy, podnosił wysoko brwi i śmiał się do siebie.	Adela újra megbongatta mozsarát, törte a fahajat, anyám folytatta a megszakadt beszélgetést, és Teodor, a segéd, a padlás jövendölését hallgatva komikus fintorokat vágott, s felvont szemöldökkel mulatott magában.

	Körtvélyessy Klára fordítása