SKLEPY CYNAMONOWE

BRUNO SCHULZ SKLEPY CYNAMONOWE [1]	BRUNO SCHULZ FAHAJAS BOLTOK [2]
W okresie najkrótszych, sennych dni zimowych, ujętych z obu stron, od poranku i od wieczora, w futrzane krawędzie zmierzchów, gdy miasto rozgałęziało się coraz głębiej w labirynty zimowych nocy, z trudem przywoływane przez krótki świt do opamiętania, do powrotu - ojciec mój był już zatracony, zaprzedany, zaprzysiężony tamtej sferze.	Ama legrövidebb, álmatag téli nappalok időszakában, melyeket kétfelől, a reggel és az este felől, peremszegélybe foglal a szürkület, mikor a város egyre mélyebbre bocsátotta ágait a téli éjszaka labirintusába, s csak nagy nehezen téritette észhez, térítette vissza a rövid virradat – apám már el volt veszve, eladta magát, fölesküdött a túlsó szférának.
Twarz jego i głowa zarastały wówczas bujnie i dziko siwym włosem, sterczącym nieregularnie wiechciami, szczecinami, długimi pędzlami, strzelającymi z brodawek, z brwi, z dziurek od nosa – co nadawało jego fizjonomii wygląd starego, nastroszonego lisa.	Arcát és fejét akkoriban dúsan és vadul benőtte az ősz haj, szabálytalanul meredező szőrszálai csutak, sörte és hosszú pamacsok alakjában lövelltek ki szemölcseiből, szemöldökéből, orrlikából – s mindez öreg, riadt rókához tette hasonlatossá az ábrázatát.
Węch jego i słuch zaostrzał się niepomiernie i znać było po grze jego milczącej i napiętej twarzy, że za pośrednictwem tych zmysłów pozostaje on w ciągłym kontakcie z niewidzialnym światem ciemnych zakamarków, dziur mysich, zmurszałych przestrzeni pustych pod podłogą i kanałów kominowych.	Szaglása és hallása rendkívül kiélesedett, s hallgatag, feszült arcának játékán látni lehetett, hogy e két érzékszerv,e közvetítésével állandó kapcsolatban van a sötét zugok, egérlyukak, padló alatti üres, korhadt térségek és kéménykürtők láthatatlan világával.
Wszystkie chroboty, trzaski nocne, tajne, skrzypiące życie podłogi miały w nim nieomylnego i czujnego dostrzegacza, szpiega i współspiskowca. Absorbowało go to w tym stopniu, że pogrążał się zupełnie w tej niedostępnej dla nas sferze, z której nie próbował zdawać nam sprawy.	Mindenféle zörgés, éjszakai recsegés, a padló titkos, csikorgó élete tévedhetetlen és éber megfigyelőre, kémre és összeesküvőtársra lelt benne. Olyannyira lekötötte mindez, hogy egészen elmerült ebben a számunkra hozzáférhetetlen szférában, s nem is próbált nekünk számot adni róla.
Nieraz musiał strzepywać palcami i śmiać się cicho do siebie samego, gdy te wybryki niewidzialnej sfery stawały się zbyt absurdalne; porozumiewał się wówczas spojrzeniem z naszym kotem, który również wtajemniczony w ten świat, podnosił swą cyniczną, zimną, porysowaną pręgami twarz, mrużąc z nudów i obojętności skośne szparki oczu.	Nemegyszer kénytelen volt ujjaival csettinteni s halkan nevetni magában, mikor e láthatatlan szféra kilengés ei a kelleténél abszurdabbá váltak; ilyenkor megértő pillantást váltott macskánkkal, mely – ugyane világ beavatottja – fölemelve cinikus, hideg, csíkokkal telerajzolt arcát, unottan és közömbösen hunyorgatott szemének rézsútos résével.
Zdarzało się podczas obiadu, że wśród jedzenia odkładał nagle nóż i widelec i z serwetą zawiązaną pod szyją podnosił się kocim ruchem, skradał na brzuścach palców do drzwi sąsiedniego, pustego pokoju i z największą ostrożnością zaglądał przez dziurkę od klucza. Potem wracał do stołu, jakby zawstydzony, z zakłopotanym uśmiechem, wśród mruknięć i niewyraźnych mamrotań, odnoszących się do wewnętrznego monologu, w którym był pogrążony.	Megesett, hogy ebédnél, evés közben, hirtelen letette a kést és a villát, s ügyet se vetve a nyakába kötött szalvétára, macskamozdulattal fölkelt, lábujjhegyen átlopakodott a szomszédos üres szobába, s nagy óvatosan bekukucskált a kulcslyukon át. Azután vissza tért az asztalhoz, mintha elszégyellte volna magát, s zavart mosollyal, érthetetlen motyogás-dörmögés közepette folytatta vég nélküli monológját.
Ażeby mu sprawić pewną dystrakcję i oderwać go od chorobliwych dociekań, wyciągała go matka na wieczorne spacery, na które szedł, milcząc, bez oporu, ale i bez przekonania, roztargniony i nieobecny duchem. Raz nawet poszliśmy do teatru.	Anyám rá akarta venni egy kis kikapcsolódásra, hogy elvonja beteges vizsgálódásaitóI, ezért esti sétákra vitte; hallgatagon ment, ellenállás nélkül, de meggyőződés nélkül is, szórakozottan és lélekben messze kalandozva. Egyszer még színházba is mentünk.
Znaleźliśmy się znowu w tej wielkiej, źle oświetlonej i brudnej sali, pełnej sennego gwaru ludzkiego i bezładnego zamętu. Ale gdy przebrnęliśmy przez ciżbę ludzką, wynurzyła się przed nami olbrzymia bladonebieska kurtyna, jak niebo jakiegoś innego firmamentu. Wielkie, malowane maski różowe, z wydętymi policzkami, nurzały się w ogromnym płóciennym przestworzu. To sztuczne niebo szerzyło się i płynęło wzdłuż i w poprzek, wzbierając ogromnym tchem patosu i wielkich gestów, atmosferą tego świata sztucznego i pełnego blasku, który budował się tam, na dudniących rusztowaniach sceny. Dreszcz płynący przez wielkie oblicze tego nieba, oddech ogromnego płótna, od którego rosły i ożywały maski, zdradzał iluzoryczność tego firmamentu, sprawiał to drganie rzeczywistości, które w chwilach metafizycznych odczuwamy jako migotanie tajemnicy.	Ismét a nagy, rosszul világított és piszkos teremben találtuk magunkat, mely tele volt álmos emberi zsivajjal és zürzavaros kavargással. Mikor azonban átvergődtünk az embertömegen, óriási halványkék függöny bukkant föl előttünk, akár egy másik mennyboltozat ege. Nagy, felfújt arcú, rózsaszínú festett maszkok úszkáltak a hatalmas vászon térségben. Ez a mú-égbolt kiterjedt, és lebegett hosszában és keresztben, a pátosz és a nagy gesztusok hatalmas lélegzetétől, ama mesterséges, káprázatos világ atmoszférájátóI duzzadón, mely ott épült a színpad döngő állványain. A borzongás, mely ezen a nagy égi arculaton futkározott, az óriási vászon lehelete, melytől megnövekedtek és életre keltek a maszkok, elárulta a mennyboltozat illuzorikus voltát, éreztette a valóság rezdülését, melyben metafizíkus pillanatainkban valami titok villanását sejtjük.
Maski trzepotały czerwonymi powiekami, kolorowe wargi szeptały coś bezgłośnie i wiedziałem, że przyjdzie chwila, kiedy napięcie tajemnicy dojdzie do zenitu i wtedy wezbrane niebo kurtyny pęknie naprawdę, uniesie się i ukaże rzeczy niesłychane i olśniewające.	A maszkok meg-megrebbenő piros szemhéjkaikkal, színes ajkaikkal hangtalanul suttogtak valamit, s én tudtam, hogy eljön a pillanat, mikor a titok feszültsége eléri a zenitet, s akkor a függöny duzzadó ege csakugyan meghasad, fölemelkedik, hallatlan, kápráztatódolgokat tár föl.
Lecz nie było mi dane doczekać tej chwili, albowiem tymczasem ojciec zaczął zdradzać pewne oznaki zaniepokojenia, chwytał się za kieszenie i wreszcie oświadczył, że zapomniał portfelu z pieniędzmi i ważnymi dokumentami.	De nem adatott meg nekem, hogy kivárjam ezt a pillanatot, közben ugyanis apámon a nyugtalanság bizonyos jelei mutatkoztak; sorra tapogatta zsebeit, s végül kijelentette, hogy otthon felejtette levéltárcáját, amiben pénzét és fontos iratait tartja.
Po krótkiej naradzie z matką, w której uczciwość Adeli została poddana pospiesznej, ryczałtowej ocenie, zaproponowano mi, żebym wyruszył do domu na poszukiwanie portfelu. Zdaniem matki do rozpoczęcia widowiska było jeszcze wiele czasu i przy mojej zwinności mogłem na czas powrócić.	Miután rövid tanácskozást folytatott anyámmal, gyorsan, nagy vonásokban latra vetve Adela becsületességét, azt javasolták, menjek haza, és keressem meg a levéltárcát. Anyám véleménye szerint az előadás megkezdéséig még sok idő van hátra, s amilyen fürge vagyok, még vissza is érhetek időre.
Wyszedłem w noc zimową, kolorową od iluminacji nieba. Była to jedna z tych jasnych nocy, w których firmament gwiezdny jest tak rozległy i rozgałęziony, jakby rozpadł się, rozłamał i podzielił na labirynt odrębnych niebios, wystarczających do obdzielenia całego miesiąca nocy zimowych i do nakrycia swymi srebrnymi i malowanymi kloszami wszystkich ich nocnych zjawisk, przygód, awantur i karnawałów.	Kiléptem az ég fénypompájától színes téli éjszakába. Egyike volt ez ama világos éjjeleknek, melyeken a csillagos mennyboltozat oly tágas és szerteágazó, mintha széthullott, széttört külön egek labirintusára oszlott volna, melyekből telik arra is, hogy akár egy egész hónapot ellássanak téli éjszakákkal, s ezüstös, festett burájukkal beborítsanak minden éji tüneményt, kalandot, botrányt, karnevált.
Jest lekkomyślnością nie do darowania wysyłać w taką noc młodego chłopca z misją ważną i pilną, albowiem w jej półświetle zwielokrotniają się, plączą i wymieniają jedne z drugimi ulice. Otwierają się w głębi miasta, żeby tak rzec, ulice podwójne, ulice sobowtóry, ulice kłamliwe i zwodne. Oczarowana i zmylona wyobraźnia wytwarza złudne plany miasta, rzekomo dawno znane i wiadome, w których te ulice mają swe miejsce i nazwę, a noc w niewyczerpanej swej płodności nie ma nic lepszego do roboty, jak dostarczać wciąż nowych i urojonych konfiguracji. Te kuszenia nocy zimowych zaczynają się zazwyczaj niewinnie od chętki skrócenia sobie drogi, użycia niezwykłego lub prędszego przejścia. Powstają ponętne kombinacje przecięcia zawiłej wędrówki jakąś nie wypróbowaną przecznicą. Ale tym razem zaczęło się inaczej.	Megbocsáthatatlan könnyelmüség egy ilyen éjszakába kiküldeni egy fiatal fiút fontos és sürgős kiküldetésseI, mivelhogy az éj félvilágosságában megsokszorozódnak, összegabalyodnak és felcserélődnek egymással az utcák. Utcáknyilnak a város mélyében, mondhatni: kettős utcák, hazug és félrevezető utcák. Az elvarázsolt és megtévesztett képzel et csalóka tereprajzot alkot a városról, mely régóta ismertnek és nyilvánvalónak tetszik, melyben megvan ezeknek az utcáknak a maguk helye és neve, s az éjszakának a maga kimeríthetetlen termékenységében nincs más dolga, mint egyre újabb és újabb képzelt alakzatokat elibénk tárnL A téli éjszakák e kísértései rendszerint ártatlanul kezdődnek: azzal a kívánsággal, hogy megrövidítsük utunkat, a szokott helyett gyorsabb átjárást keressünk. Vonzó kombinációk támadnak: átvágni a bonyolult vándorlást valamilyen eddig ki nem próbált keresztutcával. Ezúttal azonban másképp kezdődött.
Uszedłszy parę kroków, spostrzegłem, że jestem bez płaszcza. Chciałem zawrócić, lecz po chwili wydało mi się to niepotrzebną stratą czasu, gdyż noc nie była wcale zimna, przeciwnie – pożyłkowana strugami dziwnego ciepła, tchnieniami jakiejś fałszywej wiosny. Śnieg skurczył się w baranki białe, w niewinne i słodkie runo, które pachniało fiołkami. W takie same baranki rozpuściło się niebo, w którym księżyc dwoił się i troił, demonstrując w tym zwielokrotnieniu wszystkie swe fazy i pozycje.	Alig néhány lépés után észrevettem, hogy nincs rajtam a kabátom. Vissza akartam fordulni, de egy pillanat múlva úgy döntöttem, hogy ez fölösleges időveszteség volna, mert egyáltalán nem volt hideg az éj, épp ellenkezőleg - valami különös melegség csermelyei, afféle hamis tavasz leheletei erezték. A hó fehér báránykákká, ártatlan és édes gyapjúvá zsugorodott, melynek ibolyaillata volt. Ugyanilyen báránykákká foszlott az ég, s megkettőződött, megháromszorozódott rajta a hold, egyszerre valamennyi fázisát és pozícióját felmutatta e sokszorozódásban.
Niebo obnażało tego dnia wewnętrzną swą konstrukcję w wielu jakby anatomicznych preparatach, pokazujących spirale i słoje światła, przekroje seledynowych brył nocy, plazmę przestworzy, tkankę rojeń nocnych.	Az ég ezen a napon szinte anatómiai preparátu mokban meztelenítette le belsö szerkezetét, melyek fénygyüruket és spirálisokat tártak fel, az éj zöldeskék göröngyeinek keresztmetszeteit, a végtelen térségek plazmáját, az éjszakai ábrándok szövetét.
W taką noc nie podobna iść Podwalem ani żadną inną z ciemnych ulic, które są odwrotną stroną, niejako podszewką czterech linij rynku, i nie przypomnieć sobie, że o tej późnej porze bywają czasem jeszcze otwarte niektóre z owych osobliwych a tyle nęcących sklepów, o których zapomina się w dnie zwyczajne. Nazywam je sklepami cynamonowymi dla ciemnych boazeryj tej barwy, którymi są wyłożone.	Ha az ember egy ilyen éjszakán végigmegy a Podwale utcán vagy a piactér négyzet-oldalainak mintegy fonákját alkotó négy utca bármelyikén, okvetlenül eszébe jut, hogy még nyitva találhat e kései órában néhány különleges boltot. Ezeket a csábító, ígéretes boltokat, melyekröl a szürke hétköznapokon rendszerint megfeledkezünk, fahajas boltoknak nevezem: fahéjszínü faburkolat borítja falait.
Te prawdziwie szlachetne handle, w późną noc otwarte, były zawsze przedmiotem moich gorących marzeń.	Ezek a késő éjszaka is nyitva tartó, nemes légkörü kereskedések mindig is vonzották ábrándos, tüzes képzeletemet.
Słabo oświetlone, ciemne i uroczyste ich wnętrza pachniały głębokim zapachem farb, laku, kadzidła, aromatem dalekich krajów i rzadkich materiałów. Mogłeś tam znaleźć ognie bengalskie, szkatułki czarodziejskie, marki krajów dawno zaginionych, chińskie odbijanki, indygo, kalafonium z Malabaru, jaja owadów egzotycznych, papug, tukanów, żywe salamandry i bazyliszki, korzeń Mandragory, norymberskie mechanizmy, homunculusy w doniczkach, mikroskopy i lunety, a nade wszystko rzadkie i osobliwe książki, stare folianty pełne przedziwnych rycin i oszołamiających historyj.	Gyéren megvilágított, sötét és ünnepélyes belsejükben a festékek, a lakk és a tömjén mély illata, távoli országok és ritka anyagok aromája lebegett. Találhatott itt az ember bengálitüztöl varázsszelencéig mindent, rég letűnt országok bélyegeit, kínai matricákat, indigót, malabári fenyögyantát, egzotikus madarak, papagájok és tukánok tojásait, élö szalamandrákat és baziliszkuszokat, mandragóra gyökeret, nürnbergi masinákat, homunkuluszokat virágcserép ben , mikroszkópokat és látcsöveket, s legföképpen ritka és különleges könyveket, furcsa rajzokkal és észbontó történetekkel telerótt, ódon fóliánsokat.
Pamiętam tych starych i pełnych godności kupców, którzy obsługiwali klientów ze spuszczonymi oczyma, w dyskretnym milczeniu, i pełni byli mądrości i wyrozumienia dla ich najtajniejszych życzeń. Ale nade wszystko była tam jedna księgarnia, w której raz oglądałem rzadkie i zakazane druki, publikacje tajnych klubów, zdejmując zasłonę z tajemnic dręczących i upojnych.	Emlékszem azokra az öreg és méltóságteljes kereskedökre, akik lesütött szemmel, diszkrét némaságban szolgálták ki ügyfeleiket, telve bölcsességgel és megértéssellegtitkosabb kívánságaik iránt. S ami a legfontosabb: volt ott egy könyvespolc, ahol ritka és tiltott nyomtatványokat nézegettem egyszer, melyek gyötrö és kábító rejtélyekről rántották le a leplet.
Tak rzadko zdarzała się sposobność odwiedzania tych sklepów - i w dodatku z małą, lecz wystarczającą sumą pieniędzy w kieszeni. Nie można było pominąć tej okazji mimo ważności misji powierzonej naszej gorliwości.	Oly ritkán adódott alkalom e boltok meglátogatására - ráadásul csekély, de mégis csak elegendő pénzösszeggel a zsebemben. Ezért hát nem szalaszthattam el az alkalmat, a buzgóságomra bízott küldetés fontossága ellenére sem.
Trzeba się było zapuścić według mego obliczenia w boczną uliczkę, minąć dwie albo trzy przecznice, ażeby osiągnąć ulicę nocnych sklepów. To oddalało mnie od celu, ale można było nadrobić spóźnienie, wracając drogą na Żupy Solne.	Számításom szerint egy mellékutcába kellett beka nyarodni, s a második vagy hannadik keresztutca után el kellett érkeznem az éjszakai boltok utcájába. Ez a kitérő eltávolított célomtói, de behozhattam a késedelmet, ha a sóbánya felé vezető úton jövök vissza.
Uskrzydlony pragnieniem zwiedzenia sklepów cynamonowych, skręciłem w wiadomą mi ulicę i leciałem więcej, aniżeli szedłem, bacząc, by nie zmylić drogi. Tak minąłem już trzecią czy czwartą przecznicę, a upragnionej ulicy wciąż nie było. W dodatku nawet konfiguracja ulic nie odpowiadała oczekiwanemu obrazowi. Sklepów ani śladu. Szedłem ulicą, której domy nie miały nigdzie bramy wchodowej, tylko okna szczelnie zamknięte, ślepe odblaskiem księżyca. Po drugiej stronie tych domów musi prowadzić właściwa ulica, od której te domy są dostępne - myślałem sobie. Z niepokojem przyspieszałem kroku, rezygnując w duchu z myśli zwiedzenia sklepów. Byle tylko wydostać się stąd prędko w znane okolice miasta. Zbliżałem się do wylotu, pełen niepokoju, gdzie też ona mnie wyprowadzi. Wyszedłem na szeroki, rzadko zabudowany gościniec, bardzo długi i prosty. Owiał mnie od razu oddech szerokiej przestrzeni. Stały tam przy ulicy albo w głębi ogrodów malownicze wille, ozdobne budynki bogaczy. W przerwach między nimi widniały parki i mury sadów. Obraz przypominał z daleka ulicę Leszniańską w jej dolnych i rzadko zwiedzanych okolicach. Światło księżyca, rozpuszczone w tysiącznych barankach, w łuskach srebrnych na niebie, było blade i tak jasne jak w dzień - tylko parki i ogrody czerniały w tym srebrnym krajobrazie.	Szárnyat adott a vágy, hogy a fahajas boltokat fölkeressem; befordultam az ismert utcába, s inkább repültem, mint mentem, ügyelve, hogy el ne téves szem az utat. Már a harmadik vagy negyedik keresztutcát is elhagytam, s az áhított utca még mindig nem volt sehol. Ráadásul még az utcák elrendezése sem felelt meg a várt képnek. Boltoknak semmi nyoma. Olyan utcán mentem, melyen a házaknak nem volt bejáratuk, csupán gondosan bezárt, a hold visszfényétől vak ablakaik voltak. E házak másik felén kell a tulajdonképpeni utcának lennie, ahonnan e házak nyílnak – gondoltam magamban. Nyugtalanul gyorsítottam meg lépteimet, lélekben lemondva a boltok fölkeresésének gondolatáról. Csak mielőbb kikerüljek innét, vissza az ismert környékre. Izgatottan közeledtem az utca torkolatához; vajon hova vezet? Egy széles, ritkásan beépített, nagyon hosszú és egyenes országútra értem. Nyomban megcsapott a nyílt, tágas térség fuvallata. Az utca mentén és a kertek mélyén festői villák állottak, a gazdagok díszes épületei. A köztük levő hézagokban parkok és gyümö1csösök falai látszottak. Messziről a Leszno utca alsó, ritkán látogatott szakaszára emlékeztetett a kép. A hold fénye ezernyi báránykára, ezüstös pikkelyekre oszlott az égen, halovány volt és világos, mint nappal – csak a parkok és kertek feketélltek az ezüstös tájban.
Przyjrzawszy się bacznie jednemu z budynków, doszedłem do przekonania, że mam przed sobą tylną i nigdy nie widzianą stronę gmachu gimnazjalnego. Właśnie dochodziłem do bramy, która ku memu zdziwieniu była otwarta, sień oświetlona. Wszedłem i znalazłem się na czerwonym chodniku korytarza. Miałem nadzieję, że zdołam nie spostrzeżony przekraść się przez budynek i wyjść przednią bramą, skracając sobie znakomicie drogę.	Mikor figyelmesen szemügyre vettem az egyik épületet, megállapítottam, hogy a gimnázium sosem látott hátsó fala húzódik előttem. Épp a kapuhoz értem, mely csodálkozásomra nyitva volt, s a lépcsőházban égett a lám pa. Beléptem, s elindultam a folyosó vörös futószőnyegén. Reméltem, hogy észrevétlenül át tudok lopakodni az épületen, s kimehetek az elülső kapun, nagyszerüen megrövidítve utamat.
Przypomniałem sobie, że o tej późnej godzinie musi się w sali profesora Arendta odbywać jedna z lekcyj nadobowiązkowych, prowadzona w późną noc, na które zbieraliśmy się zimową porą, płonąc szlachetnym zapałem do ćwiczeń rysunkowych, jakim natchnął nas ten znakomity nauczyciel.	Eszembe jutott, hogy bizonyára épp most folyik az emeleti teremben az a nem kötelező óra, amit Arendt professzor késő éjszaka tart; gyakran összegyültünk ezekre a rajzórákra télvíz idején. nemes lelkesedéstől fűtve, amire kiváló tanárunk ihletett bennünket.
Mała gromadka pilnych gubiła się prawie w wielkiej ciemnej sali, na której ścianach ogromniały i łamały się cienie naszych głów, rzucane od dwóch małych świeczek płonących w szyjkach butelek.	A szorgalmas diákok kicsiny csoportja szinte elveszett a nagy, sötét teremben; a palack-nyakba dugott két kis gyertya lángja óriásira növelte és széttördelte a fejek árnyékát a falon.
Prawdę mówiąc, niewieleśmy podczas tych godzin rysowali i profesor nie stawiał zbyt ścisłych wymagań. Niektórzy przynosili sobie z domu poduszki i układali się na ławkach do powierzchownej drzemki. I tylko najpilniejsi rysowali pod samą świecą, w złotym kręgu jej blasku.	Az igazat megvallva, nem sokat rajzoltunk ezeken az órákon, s a professzor nem támasztott tülságosan szigoru követelményeket. Némelyek hoztak magukkal hazulról párnát, lefeküdtek a padokra. s könnyü szendergésbe merültek. Csak a legbuzgóbbak rajzoltak közvetlenül a gyertyák mellett, fényük arany körében.
Czekaliśmy zazwyczaj długo na przyjście profesora, nudząc się wśród sennych rozmów. Wreszcie otwierały się drzwi jego pokoju i wchodził - mały, z piękną brodą, pełen ezoterycznych uśmiechów, dyskretnych przemilczeń i aromatu tajemnicy. Szybko zaciskał za sobą drzwi gabinetu, przez które w momencie otworzenia tłoczyła się za jego głową ciżba gipsowych cieni, fragmentów klasycznych, bolesnych Niobid, Danaid i Tantalidów, cały smutny i jałowy Olimp, więdnący od lat w tym muzeum gipsów. Zmierzch tego pokoju mętniał i za dnia i przelewał się sennie od gipsowych marzeń, pustych spojrzeń, blednących owali i zamyśleń odchodzących w nicość. Lubiliśmy nieraz podsłuchiwać pod drzwiami - ciszy, pełnej westchnień i szeptów tego kruszejącego w pajęczynach rumowiska, tego rozkładającego się w nudzie i monotonii zmierzchu bogów.	Rendszerint sokáig vártunk a tanár érkezésére, unatkozva, álmos beszélgetés közepette. Végül kitárult szobájának ajtaja, és belépett a szép szakállú, apró emberke, csupa ezoterikus mosoly volt és diszkrét elhallgatás, s a titok aromája lengte körül. Gyorsan betette maga után a szertár ajtaját, melyen át a nyitás pillanatában feje mögött a gipsz-árnyak, klasszikus torzók. fájdalmas Niobidák, Danaidák és Tantalidák nyüzsgő tömegét pillantottuk meg, egy egész szomoru és meddő Olümposzt. mely évek óta hervadozott e gipszmúzeumban. Ebben a szobában nappal is szürkület kavargott. melynek homályában gipszábrándok, üres pillantás ok. sápadó oválisok és a semmiségbe távolodó tünődések hömpölyögtek álmosan. Szerettünk néha hallgatózni az ajtó előtt, hallgatni e pókhálós an porladó romtár. az istenek unalomban és egyhangúságban bomladozó alkonyának sóhajokkal és suttogásokkal teli csendjét.
Profesor przechadzał się dostojnie, pełen namaszczenia, wzdłuż pustych ławek, wśród których rozrzuceni małymi grupkami, rysowaliśmy coś w szarym odblasku nocy zimowej. Było zacisznie i sennie. Gdzieniegdzie koledzy moi układali się do snu. Świeczki powoli dogasały w butelkach. Profesor pogrążał się w głęboką witrynę, pełną starych foliałów, staromodnych ilustracyj, sztychów i druków. Pokazywał nam wśród ezoterycznych gestów stare litografie wieczornych pejzaży, gęstwiny nocne, aleje zimowych parków, czerniejące na białych drogach księżycowych.	A professzor méltóságosan, kenetteljesen járkált az üres padok mentén, melyek közt szétszóródva, kisebb csoportokban rajzolgattunk a téli éjszaka szürke visszfényében. Meghitt. álmos csend volt. Kollégáim itt-ott álomra hajtották fejüket. A gyertyák lassan leégtek a palackokban. Tanárunk a régi fóliánsokkal. ódivatú illusztrációkkal. metszetekkel és nyomtatványokkal teli mély vitrinbe merült. Ezoterikus gesztusok kíséretében mutogatta nekünk az ódon kőnyomatokat: estéli tájakat, éji sürüségeket, téli parkok feketéllő fasorait holdas fehér utak mentén.
Wśród sennych rozmów upływał niespostrzeżenie czas i biegł nierównomiernie, robiąc niejako węzły w upływie godzin, połykając kędyś całe puste interwały trwania, Niespostrzeżenie, bez przejścia, odnajdywaliśmy naszą czeredę już w drodze powrotnej na białej od śniegu ścieżce szpaleru, flankowanej czarną, suchą gęstwiną krzaków. Szliśmy wzdłuż tego włochatego brzegu ciemności, ocierając się o niedźwiedzie futro krzaków, trzaskających pod naszymi nogami w jasną noc bezksiężycową, w mleczny, fałszywy dzień, daleko po północy. Rozprószona biel tego światła, mżąca ze śniegu, z bladego powietrza, z mlecznych przestworzy, była jak szary papier sztychu, na którym głęboką czernią plątały się kreski i szrafirunki gęstych zarośli. Noc powtarzała teraz głęboko po północy te serie nokturnów, sztychów nocnych profesora Arendta, kontynuowała jego fantazje.	Az álmos beszélgetés közben észrevétlenül telt az idő, s egyenetlenül szaladt, mintegy csomópontokat alkotva az órák pergésében, tátongó puszta intervallumokat nyelve el itt-ott. Észrevétlenül. átmenet nélkül, már a hazaúton találtunk rá ismét csapatunkra, a hótól fehérlő ösvényen, melyet a sövénybe illeszkedő bokrok fekete, száraz sürüsége szegélyezett. Mentünk a sötétség e bozontos partja mentén, súrolva a bokrok medvebundáját, s lábunk alatt recsegett-ropogott a bozót a világos, holdtalan éjszakában, a tejszínü hamis nappalon, jóval éjfél után. Olyan volt e fény porzófehérsége, mely a hóból, a halovány levegőből, a tejszínü térségekből szemerkélt, mint egy metszet szürke papírja, melyen mélyfeketén szövődnek egymásba a sürü cserjék vonalkái és satírozásai. Az éjszaka most, mélyen éjfél után megismételte Arendt professzor éji metszeteinek, noktürnjeinek sorozatát, folytatta a tanár fantáziálását.
W tej czarnej gęstwinie parku, we włochatej sierści zarośli, w masie kruchego chrustu były miejscami nisze, gniazda najgłębszej puszystej czarności, pełne plątaniny, sekretnych gestów, bezładnej rozmowy na migi. Było w tych gniazdach zacisznie i ciepło. Siadaliśmy tam na letnim miękkim śniegu w naszych włochatych płaszczach, zajadając orzechy, których pełna była leszczynowa ta gęstwina w ową wiosenną zimę. Przez zarośla przewijały się bezgłośnie kuny, łasice i ichneumony, futrzane, węszące zwierzątka, śmierdzące kożuchem, wydłużone, na niskich łapkach. Podejrzewaliśmy, że były między nimi okazy gabinetu szkolnego, które choć wypatroszone i łysiejące, uczuwały w tę białą noc w swym pustym wnętrzu głos starego instynktu, głos rui, i wracały do matecznika na krótki, złudny żywot.	A parknak e fekete sürüségében, a bozót sörteszerü bozontjában, a törékeny gallyacskák szövevényében hellyel-közzellugasfélék voltak, a legmélyebb, pelyhes feketeség fészkei, kusza fonadékokkal, titkos mozdulatokkal. rendetlen jelbeszéddel telt odúk. Meleg, meghitt csend volt e fészkekben. Leültünk ide, a langyos, puha hóra szőrös kabátunkban, s mogyorót rágcsáltunk, amit bőven kínáltak a sürü cserjék azon a tavaszias télen. Menyétek, nyestek és cibetmacskák surrantak át nesztelenül a bozóton, prémes, szimatoló állatkák, bundaszagúak és hosszúkás testüek, alacsony lábacskákon. Gyanítottuk, hogy köztük vannak az iskolai szertár példányai is, melyek – kibelezve és kopaszra kopva bár – megérezték ezen a fehér éjszakán üres bensejükben a hajdani ösztön szavát, a párzás hívó szavát, s visszatértek rövid, csalóka életre a vadonba.
Ale powoli fosforescencja wiosennego śniegu mętniała i gasła i nadchodziła czarna i gęsta oćma przed świtem. Niektórzy z nas zasypiali w ciepłym śniegu, inni domacywali się w gęstwinie bram swych domów, wchodzili omackiem do ciemnych wnętrzy, w sen rodziców i braci, w dalszy ciąg głębokiego chrapania, które doganiali na swych spóźnionych drogach.	De lassan zavarosodni kezdett a tavaszias hó foszforeszkáló fénye, végül kihunyt, s beállt a hajnal előtti fekete, sürű homály. Egyikünk-másikunk elaludt a meleg hóban, mások kitapogatták a sürüségben házuk kapuját, s vaktában beléptek sötét otthonukba, szüleik és testvéreik álmába, a mély horkolás folytatásába, ott, ahol épp utolérték elkésett útjaikon.
Te nocne seanse pełne były dla mnie tajemnego uroku, nie mogłem i teraz pominąć sposobności, by nie zaglądnąć na moment do sali rysunkowej, postanawiając, że nie pozwolę się tam zatrzymać dłużej nad krótką chwilkę. Ale wstępując po tylnych, cedrowych schodach, pełnych dźwięcznego rezonansu, poznałem, że znajduję się w obcej, nigdy nie widzianej stronie gmachu.	E sejtelmes éjszakai szeánszok titokzatos varázsa mindig lenyúgözött, s most sem bírtam ellenállni a csábításnak, hogy alkalmam adódik benézni egy pillanatra a rajzterembe: de elhatároztam, hogy nem maradok ott, bárhogy tartóztatnak, egy kurta percnél tovább. Ám ahogy fölfelé lépkedtem a hátsó, zengő rezonanciát keltő cédrusfalépcsőn, ráébredtem, hogy az épületnek idegen, sosem látott részében járok.
Najlżejszy szmer nie przerywał tu solennej ciszy. Korytarze były w tym skrzydle obszerniejsze, wysłane pluszowym dywanem i pełne wytworności. Małe, ciemno płonące lampy świeciły na ich zagięciach. Minąwszy jedno takie kolano, znalazłem się na korytarzu jeszcze większym, strojnym w przepych pałacowy. Jedna jego ściana otwierała się szerokimi, szklanymi arkadami do wnętrza mieszkania. Zaczynała się tu przed oczyma długa amfilada pokojów, biegnących w głąb i urządzonych z olśniewającą wspaniałością. Szpalerem obić jedwabnych, luster złoconych, kosztownych mebli i kryształowych pająków biegł wzrok w puszysty miąższ tych zbytkownych wnętrzy, pełnych kolorowego wirowania i migotliwych arabesek, plączących się girland i pączkujących kwiatów. Głęboka cisza tych pustych salonów pełna była tylko tajnych spojrzeń, które oddawały sobie zwierciadła, i popłochu arabesek, biegnących wysoko fryzami wzdłuż ścian i gubiących się w sztukateriach białych sufitów.	A legkisebb nesz sem törte meg itt az ünnepélyes csendet. A folyosók tágasabb ak voltak ezen a szárnyon, padlózatukat plüss-szőnyeg borította, s előkelőség áradt belőlük. A fordulókon kicsiny, sötéten lángoló lámpák világítottak. Az egyik ilyen hajlat után még nagyobb, palotai pompával ékes folyosón találtam magam. Egyik fala széles, üveges árkádokkal egy lakás belsejére nyílt. Kápráztató fényúzéssel berendezett szobák hosszú sora tárult fel szemem előtt; láncolatuk szinte végeláthatatlannak tetszett. Selyemhuzatok, aranyozott tükrök, drága bútorok és kristálycsillárok sorfala közt hatolt be a tekintet e fényúző termek sokszínú kavargással, villódzó arabeszkekkel, összefonódó girlandokkal és bimbózó virágokkal telt puha húsába. Az üres szalonok mély csendjében nem lakozott más, csupán a titkos pillantás ok rebbenő raja, melyekkel némán labdáztak a tükrök, s a falakat magasan fent szegélyező, frízekbe illeszkedő és a fehér mennyezetek struktúrájába belevesző arabeszkek rémülete.
Z podziwem i czcią stałem przed tym przepychem, domyślałem się, że nocna moja eskapada zaprowadziła mnie niespodzianie w skrzydło dyrektora, przed jego prywatne mieszkanie. Stałem przygwożdżony ciekawością, z bijącym sercem, gotów do ucieczki za najlżejszym szmerem. Jakże mógłbym, przyłapany, usprawiedliwić to moje nocne szpiegowanie, moje zuchwałe wścibstwo? W którymś z głębokich pluszowych foteli mogła, nie dostrzeżona i cicha, siedzieć córeczka dyrektora i podnieść nagle na mnie oczy znad książki - czarne, sybilińskie, spokojne oczy, których spojrzenia nikt z nas wytrzymać nie umiał. Ale cofnąć się w połowie drogi, nie dokonawszy powziętego planu, poczytałbym był sobie za tchórzostwo. Zresztą głęboka cisza panowała dookoła w pełnych przepychu wnętrzach, oświetlonych przyćmionym światłem nie określonej pory. Przez arkady korytarza widziałem na drugim końcu wielkiego salonu duże, oszklone drzwi, prowadzące na taras. Było tak cicho wokoło, że nabrałem odwagi. Nie wydawało mi się to połączone ze zbyt wielkim ryzykiem, zejść z paru stopni, prowadzących do poziomu sali, w kilku susach przebiegnąć wielki, kosztowny dywan i znaleźć się na tarasie, z którego bez trudu dostać się mogłem na dobrze mi znaną ulicę.	Csodálattal és tisztelettel álltam e pompa előtt, megsejtettem, hogy éjszakai kiruccanásom váratlanul az igazgató épületszámyába vezetett, magánlakása küszöbére. Kíváncsiságtól földbe gyökerezve, dobogó szívvel álltam ott, a legkisebb neszre is menekülni készen. Hogyan is magyarázhatnám meg, ha rajtakapnak, éjszakai kémkedés em et, vakmerő mindenlébenkanálságomat? Hisz megeshetett, hogy valamelyik mély plüssfotelben ott ül észrevétlenül és csendesen az igazgató leánykája, s hirtelen fölveti rám könyveiből a szemét, fekete, nyugodt szibilla-szemét, melynek tekintetét egyikünk sem bírta ki. De visszakozni félúton, a vállalt terv végrehajtása nélkül – gyávaság lenne, úgy éreztem. Különben is, mély csend honolt mindenütt, végig az előkelő és valami meghatározhatatlan napszak tompított fényében derengő szobasoron. Láttam a folyosó árkádjain át, hogy a nagy szalon túlsó felén hatalmas, üveges ajtó vezet a teraszra. Olyan csendes volt körös-körül minden, hogy bátorság szállt belém. Úgy éreztem, nem nagy kockázat lemenni néhány lépcsőfokon a terem szintjére, s néhány ugrással átszaladni a nagy, értékes szőnyegen, hogy kijussak a teraszra, onnan pedig minden fáradság nélkül a jól ismert utcára.
Uczyniłem tak. Zeszedłszy na parkiety salonu, pod wielkie palmy, wystrzelające tam z wazonów aż do arabesek sufitu, spostrzegłem, że znajduję się już właściwie na gruncie neutralnym, gdyż salon nie miał wcale przedniej ściany. Był on rodzajem wielkiej loggii, łączącej się przy pomocy paru stopni z placem miejskim. Była to niejako odnoga tego placu i niektóre meble stały już na bruku. Zbiegłem z kilku kamiennych schodów i znalazłem się znów na ulicy.	Így is tettem. Mikor leértem a szalon parkettájára, a nagy pálmák alá, melyek cserepükből a mennyezet arabeszkjeiig szökelltek föl, észrevettem, hogy valójában már semleges területen vagyok, ugyanis a szalonnak egyáltalán nem volt elülső fala. Mondhatnám: loggia volt, melyet néhány lépcsőfok köt össze a város terével - mintegy elágazása a témek; egyik-másik bútor már a kövezeten állt. Lefutottam a kőlépcsőn, s ismét az utcán találtam magamat.
Konstelacje stały już stromo na głowie, wszystkie gwiazdy przekręciły się na drugą stronę, ale księżyc, zagrzebany w pierzyny obłoczków, które rozświetlał swą niewidzialną obecnością, zdawał się mieć przed sobą jeszcze nieskończoną drogę i, zatopiony w swych zawiłych procederach niebieskich, nie myślał o świcie.	A csillagképek már meredeken a fejük tetején álltak, valamennyi csillag átfordult a másik oldalra, de a hold apró felhőcskék dunnáiba temetkezve láthatatlan jelenlétével világított; s nyilván még végtelen út várt rá, azért bonyolult égi procedúráíba merülve nem gondolt a virradatra.
Na ulicy czerniało kilka dorożek, rozjechanych i rozklekotanych jak kalekie, drzemiące kraby czy karakony. Woźnica nachylił się z wysokiego kozła. Miał twarz drobną, czerwoną i dobroduszną. – Pojedziemy, paniczu? – zapytał. Powóz zadygotał we wszystkich stawach i przegubach swego wieloczłonkowego ciała i ruszył na lekkich obręczach.	Az utcán néhány ócska, rozoga konflis feketéllett, mint megannyi szundikáló, rokkant rák vagy svábbogár. Az egyik kocsis lehajolt a magas bakról. Vékonyka, vörös és jóindulatú arca volt. – Parancsol, úrfi? – kérdezte. A kocsi rándult egyet, soktagú testének minden ízén és ízületén remegés futott végig, s elindult könnyü abroncsain.
Ale kto w taką noc powierza się kaprysom nieobliczalnego dorożkarza? Wśród klekotu szprych, wśród dudnienia pudła i budy nie mogłem porozumieć się z nim co do celu drogi. Kiwał na wszystko niedbale i pobłażliwie głową i podśpiewywał sobie, jadąc drogą okrężną przez miasto.	De ki bízza rá magát egy ilyen éjszakán egy kiszámíthatatlan konfliskocsis szeszélyeire? A küllők zörgése, az ernyő és a kas dübörgése közepette nem bírtam utam célját megértetni vele. Mindenre csak hanyagul és elnézően bólogatott, s dudorászva hajtott kerülő úton a városon át.
Przed jakimś szynkiem stała grupa dorożkarzy, kiwając nań przyjaźnie rękami. Odpowiedział im coś radośnie, po czym nie zatrzymując pojazdu, rzucił mi lejce na kolana, spuścił się z kozła i przyłączył do gromady kolegów. Koń, stary mądry koń dorożkarski, oglądnął się pobieżnie i pojechał dalej jednostajnym, dorożkarskim kłusem. Właściwie koń ten budził zaufanie – wydawał się mądrzejszy od woźnicy. Ale powozić nie umiałem – trzeba się było zdać na jego wolę. Wjechaliśmy na podmiejską ulicę ujętą z obu stron w ogrody. Ogrody te przechodziły zwolna, w miarę posuwania się, w parki wielkodrzewne, a te w lasy.	Egy söntés előtt több konfliskocsis álldogált; barátságosan integettek neki. Vidáman válaszolt valamit, majd – anélkül, hogy a kocsit megállította volna – odavetette térdemre a gyeplőt, leereszkedett abakról, s csatlakozott kollégáihoz. A ló – bölcs öreg konfisló – futólag körülnézett, s egyhangú konflisügetéssel továbbbaktatott. Tulajdonképpen a ló volt az, aki bizalmat ébresztett – okosabbnak látszott a gazdájánál. De hajtani nem tudtam, rá kellett magamat az ő akaratára bíznom. Egy városszéli utcába fordultunk be, melyet kertek öveztek mindkétfelől. Ezek a kertek fokozatosan, ahogy előbbre haladtunk, nagy fákkal teli parkokká, azok pedig erdőkké váltak.
Nie zapomnę nigdy tej jazdy świetlistej w najjaśniejszą noc zimową. Kolorowa mapa niebios wyogromniała w kopułę niezmierną, na której spiętrzyły się fantastyczne lądy, oceany i morza, porysowane liniami wirów i prądów gwiezdnych, świetlistymi liniami geografii niebieskiej. Powietrze stało się lekkie do oddychania i świetlane jak gaza srebrna. Pachniało fiołkami. Spod wełnianego jak białe karakuły śniegu wychylały się anemony drżące, z iskrą światła księżycowego w delikatnym kielichu. Las cały zdawał się iluminować tysiącznymi światłami, gwiazdami, które rzęsiście ronił grudniowy firmament. Powietrze dyszało jakąś tajną wiosną, niewypowiedzianą czystością śniegu i fiołków. Wjechaliśmy w teren pagórkowaty. Linie wzgórzy, włochatych nagimi rózgami drzew, podnosiły się jak błogie westchnienia w niebo. Ujrzałem na tych szczęśliwych zboczach całe grupy wędrowców, zbierających wśród mchu i krzaków opadłe i mokre od śniegu gwiazdy. Droga stała się stroma, koń poślizgiwał się i z trudem ciągnął pojazd, grający wszystkimi przegubami. Byłem szczęśliwy. Pierś moja wchłaniała tę błogą wiosnę powietrza, świeżość gwiazd i śniegu. Przed piersią konia zbierał się wał białej piany śnieżnej, coraz wyższy i wyższy. Z trudem przekopywał się koń przez czystą i świeżą jego masę. Wreszcie ustał. Wyszedłem z dorożki. Dyszał ciężko ze zwieszoną głową. Przytuliłem jego łeb do piersi, w jego wielkich czarnych oczach lśniły łzy. Wtedy ujrzałem na jego brzuchu okrągłą czarną ranę. --Dlaczego mi nie powiedziałeś? – szepnąłem ze łzami. – Drogi mój – to dla ciebie – rzekł i stał się bardzo mały, jak konik z drzewa. Opuściłem go. Czułem się dziwnie lekki i szczęśliwy. Zastanawiałem się, czy czekać na małą kolejkę lokalną, która tu zajeżdżała, czy też pieszo wrócić do miasta. Zacząłem schodzić stromą serpentyną wśród lasu, początkowo idąc krokiem lekkim, elastycznym, potem, nabierając rozpędu, przeszedłem w posuwisty szczęśliwy bieg, który zmienił się wnet w jazdę jak na nartach. Mogłem dowoli regulować szybkość, kierować jazdą przy pomocy lekkich zwrotów ciała.	Soha nem felejtem el ezt a fénypompás utazást, a legesIegvilágosabb téli éjszakán. Az ég színes térképe végtelen kupolává hatalmasodott, melyen fantasztikus szárazföldek, óceánok és tengerek tomyosultak, amiket csillagáramIatok és örvények vonalai, a mennyei földrajz sugárzó vonalai rajzoltak rá. A levegő könnyen belélegezhető lett, s ragyogó, akár egy ezüst tüllfátyol. Ibolyaillat lengett. A fehér perzsabundákhoz hasonló gyapjas hó alól reszkető kökörcsinek bújtak ki, a holdfény szikrájával finom kelyhükben. Mintha fénypompában úszott volna az egész erdő: ezer meg ezer csillag ragyogásában, melyeket dúsan ontott a decemberi mennybolt. Valamilyen titkos tavasz, a hó és az ibolyák kimondhatatlan tisztasága lüktetett a levegő lélegzetében. Dombos vidékre értünk. A fák csupasz virgácsaitól tüskés dombok vonalai mint andalító sóhajtások emelkedtek az ég felé. E boldog domboldalakon a vándorok egész rajait pillantottam meg: a moha és a bokrok között hótól nedves, lehullott csillagokat szedtek. Az út meredekké vált, a ló meg-megcsúszott, s nagy kínnal húzta a kocsit, valamennyi ízülete remegett. Boldog voltam. Keblem habzsolta a levegő áldott tavaszát, a csillagok és a hó üdeségét. A ló szügye előtt a hó fehér habjából sánc emelkedett, egyre magasabb és magasabb. Nagy fáradsággal ásta át magát a tiszta, friss tömegen. Végül kimerülve megállt. Kiszálltam a konflisból. A ló fejét lógatva, fáradtan lihegett. Mellemhez szoritottam a fejét. nagy, fekete szemében könny csillogott. Ekkor vettem észre, hogy a hasán kerek, fekete seb tátong. – Miért nem szóltál? – suttogtam könnyek között. - Ezt neked szántam, édesem – mondta, és nagyon kicsi lett, akár egy falovacska. Elengedtem. Furcsán könnyünek és boldognak éreztem magam. Haboztam, vajon megvárjam-e a helyiérdekü kisvasutat. mely idáig járt. vagy gyalog térjek vissza a városba. Elindultam lefelé az erdön át a meredek szerpentinen; eleinte könnyed, rugalmas léptekkel haladtam, majd amikor lendületbe jöttem, szárnyaló, boldog futásra tértem át, mely csakhamar síelésszerü siklássá változott. Tetszésem szerint szabályozhattam a sebességet. módosíthattam testem apró fordulataival az irányt.
W pobliżu miasta zahamowałem ten bieg tryumfalny, zmieniając go na przyzwoity krok spacerowy. Księżyc stał jeszcze ciągle wysoko. Transformacje nieba, metamorfozy jego wielokrotnych sklepień w coraz to kunsztowniejsze konfiguracje nie miały końca. Jak srebrne astrolabium otwierało niebo w tę noc czarodziejską mechanizm wnętrza i ukazywało w nieskończonych ewolucjach złocistą matematykę swych kół i trybów.	A város közelében lefékeztem ezt a diadalmas futást, illedelmes sétalépésre váltva. A hold még mindig magasabban állt. Nem volt se vége, se hossza az ég átalakulásainak, a sokszoros mennyboltozat egyre mesteribb alakzatokra változásának. Ezüstös astrolabiumként tárta föl az ég ezen a varázslatos éjszakán bensejének mechanizmusát, s vég nélküli evolúciókban mutatta be kerekeinek és fogazatainak arany matematikáját.
Na rynku spotkałem ludzi zażywających przechadzki. Wszyscy, oczarowani widowiskiem tej nocy, mieli twarze wzniesione i srebrne od magii nieba. Troska o portfel opuściła mnie zupełnie. Ojciec, pogrążony w swych dziwactwach, zapewne zapomniał już o zgubie, o matkę nie dbałem.	A piactéren sétáló emberekkel találkoztam. Valamennyien e csodás éj látványosságától elbűvölve, fölfelé néztek, s magasba emelt arcuk ezüstös volt az ég mágiájától. A levéltárca gondja egészen kipárolgott a fejemböl. Apám, különcségeibe merülve, bizonyára megfeledkezett már a veszteségröl, anyámmal pedig nem törödtem.
W taką noc, jedyną w roku, przychodzą szczęśliwe myśli, natchnienia, wieszcze tknięcia palca bożego. Pełen pomysłów i inspiracji, chciałem skierować się do domu, gdy zaszli mi drogę koledzy z książkami pod pachą. Zbyt wcześnie wyszli do szkoły, obudzeni jasnością tej nocy, która nie chciała się skończyć.	Az ilyen éjszakán, az év egyetlen ilyen éjszakáján boldog gondolatok szállják meg az embert, ihletek, Isten ujjának látnoki érintései. Ötletekkel és inspirációkkal telve indultam hazafelé, mikor osztálytársaim állták utamat, könyveikkel hónuk alatt. A kelleténél korábban indultak útnak az iskolába, mert fölébresztette öket e véget érni nem akaró éjszaka ragyogása.
Poszliśmy gromadą na spacer stromo spadającą ulicą, z której wiał powiew fiołków, niepewni, czy to jeszcze magia nocy srebrzyła się na śniegu, czy też świt już wstawał...	Sétálni indultunk, így, csapatostuI. a meredeken lefelé ereszkedö utcán, ahonnan ibolyák fuvallata lengett, s nem tudtuk, az éjszaka mágiája ezüstlik-e még a havon, vagy felvirradt már a hajnal...
	Kerényi Grácia fordítása

www.brunoschulz.prv.pl

BRUNO SCHULZ